O galego: lingua proletaria do meu pobo

Tal día coma hoxe, no ano 1989, foille dedicado o Día das Letras Galegas a Celso Emilio Ferreiro, escritor, político e un dos máximos exponentes da poesía social no noso idioma.

A súa obra Longa Noite de Pedra foi escrita parcialmente na prisión do Mosteiro de Celanova -aínda que foi publicada no ano 1962-, onde foi recluido polo seu compromiso galeguista e combate da dictadura franquista.

Posiblemente esta sexa unha das principais obras da lírica galega de posguerra, e nel contén un poema chamado “Deitado fronte ao mar”, onde manifesta o seu compromiso activo co idioma galego e vincula coa fala das clases populares do país no seu coñecido “lingua proletaria do meu pobo”.

Cal é o teu poema preferido de Celso Emilio Ferreiro? Deixa o teu comentario!

DEITADO FRENTE AO MAR

Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa nan saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño…

Longa Noite de Pedra (1962)

Publicidade

Publicidade